Presidenten van Egypte door de geschiedenis heen

De president van Egypte is een regeringsstandpunt dat bestaat sinds 1952, toen de constitutionele monarchie die vóór die tijd aan de macht was, werd omvergeworpen. Vandaag de dag, mensen met het recht om te stemmen om de president te kiezen op basis van de aanbeveling van de Tweede Kamer of brede publieke steun. De president bekleedt uitvoerende machten, benoemt de premiers en kan, volgens de staat van beleg, decanen van universitaire faculteiten benoemen. De vereisten om president te worden, zijn onder meer het Egyptische staatsburgerschap, de geboorte van Egyptische ouders (exclusief dubbel staatsburgerschap), militaire ervaring en ten minste 40 jaar oud zijn. Dit artikel gaat in op enkele van de belangrijkste presidenten in de loop van de democratische geschiedenis van Egypte.

Muhammad Naguib

De eerste president van Egypte, Muhammad Naguib, diende van 18 juni 1953 tot 14 november 1954. Hij is belangrijk in de Egyptische geschiedenis omdat hij de revolutie leidde die de Muhammad Ali-dynastie van Egypte en Soedan beëindigde. Zonder de Egyptische revolutie van 1952 zou Egypte pas vele jaren later een democratie zijn geworden. Als president hielp Naguib de eerste regering van de Republiek Egypte op te richten en vocht met de Revolutionaire Commandoraad (RCC) om Egypte onder civiele heerschappij te brengen in plaats van het leger. Het verliezen van de steun van de RCC was de ondergang van de rol van Naguib als president. Hij werd later beschuldigd van betrokkenheid bij illegale activiteiten en een complot om een ​​dictator te worden. Na bijna een jaar voor controle te hebben gevochten, werd Naguib verslagen en toegezegd af te treden.

Gamal Abdel Nasser

Gamal Abdel Nasser was de tweede president van Egypte en dwong het aftreden van Naguib nadat hij beweerde dat Naguib betrokken was geweest bij de Moslim Broederschap en hun poging tot moordaanslagen. Hij hielp bij het opzetten van het Single Union (NU) -party-systeem zoals opgericht door de Grondwet van 1956 in Egypte. Deze partij nomineerde uiteindelijk Nasser voor het voorzitterschap, dat werd aanvaard met brede steun van het publiek. Als president maakte zijn binnenlandse en buitenlandse politiek in juli 1956 vijanden van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en de Verenigde Staten. Vervolgens hebben het VK en de VS hun aanbod om de bouw van de Aswan-dam te financieren ingetrokken.

Boos met deze achterlating besloot Nasser de Suezkanaalmaatschappij te nationaliseren om de Aswandam te financieren. Deze politieke zet leverde hem een ​​overweldigende publieke steun op, zowel nationaal als internationaal. De VN-Veiligheidsraad kwam hier bijeen en bepaalde dat het binnen het recht van Egypte was om het kanaal te beheersen zolang buitenlandse schepen er doorheen mochten passeren. Het Verenigd Koninkrijk, samen met Frankrijk en Israël, waren het niet eens met deze uitspraak en waren van plan om de controle terug te nemen en de regering omver te werpen. Als gevolg hiervan begon de Suez-crisis in oktober 1956. Nasser leidde Egypte door defensieve aanvallen, mobiliseerde troepen uit alle regio's, blokkeerde de ingang van het kanaal en bewapende civiele milities. De VS riepen op tot terugtrekking van de troepen van de drie landen die plaatsvonden in december van hetzelfde jaar en maart van de volgende. Vanwege deze crisis veranderde Nasser de verblijfsvoorwaarden voor het land en dwong het Britse, Franse en niet-Egyptische Joden het land uit.

Nasser ging verder met het nationaliseren van alle resterende buitenlandse bezittingen en in 1958 sloot hij zijn krachten met Syrië om de Verenigde Arabische Republiek te creëren. Deze beweging veroorzaakte politieke onrust in het land en de regio waardoor Nasser tot zijn dood in 1970 president was.

Hosni Mubarak

Hosni Mubarak was de langst dienende president van de Arabische Republiek van Egypte. In 1971 veranderde het land opnieuw van naam en werd het de Arabische Republiek van Egypte, de huidige titel. Mubarak diende in deze republiek van 1981 tot 2011. Onder zijn voorzitterschap werd Egypte opnieuw toegelaten tot de Arabische Liga en werd het thuisbasis voor het hoofdkantoor van de organisatie. Het land was betrokken bij de Golfoorlog van 1991 en werkte aan het verwijderen van Iraakse troepen uit Koeweit. Mubarak wordt ook herinnerd voor het verbeteren van de toegang tot betaalbare huisvesting en medicijnen. Hij was ook erg betrokken bij de werking van de verschillende ministeries en zou ambtenaren ontslaan of schorsen voor corrupte activiteiten. Tijdens zijn voorwaarden overleefde hij 6 verschillende moordpogingen die te maken hadden met zijn standpunt tegen het islamitische fundamentalisme en zijn vriendschappelijke betrekkingen met Israël.

In 2005, als gevolg van toenemende kritiek met betrekking tot zijn opeenvolgende herverkiezingen naar kantoor, veranderde hij de regels voor de kandidatuur en voerde hij verkiezingen met meerdere partijen uit. Waarnemers beweerden dat de verkiezingen vol waren met corrupte activiteiten. Ondanks deze aantijgingen won Mubarak opnieuw de verkiezingen. Na gewelddadige protesten tegen zijn presidentschap in 2011 nam Mubarak ontslag voorafgaand aan de komende verkiezingen. Hij dient momenteel tijd in de gevangenis voor corruptielasten.

Presidenten van Egypte door de geschiedenis heen

Presidenten van Egypte	Termijn op kantoor
Muhammad Naguib	1953-1954
Gamal Abdel Nasser	1954-1970
Anwar Sadat	1970-1981
Sufi Abu Taleb	1981
Hosni Mubarak	1981-2011
Mohamed Hussein Tantawi	2011-2012
Mohamed Morsi	2012-2013
Adly Mansour	2013-2014
Abdel Fattah el-Sisi ( zittend )	2014-heden