Pronghorn-feiten: dieren in Noord-Amerika

Fysieke beschrijving

De pronghorn is een Noord-Amerikaans zoogdier dat nauwer verwant is aan de giraf dan aan vergelijkbare, ware antilopen. De Pronghorn heeft een korte staart, en de vacht is roodachtig bruin of donkerder bruin, met delen van de bovenlip, ogen en snor grijsachtig zwart, volgens de National Wildlife Federation (NWF). De pronghorn heeft witte aftekeningen op zijn kin, nek en onderbuik, naast lange haren op de romp. Beide geslachten hebben gespleten hoorns die eruit zien als "tanden", vandaar de naam. De mannelijke hoorns zijn 10 tot 12 centimeter lang, maar de vrouwelijke pronghorn heeft veel kortere. Op volle leeftijd is het gewicht 90 tot 150 pond, het schouderhoogte 87 centimeter en de lengte van kop tot staart is 141 centimeter.

Dieet

Als een herbivoor eet de pronghorn grassen, forbs, alsem, prairieplanten, cactussen, bull clover en zure dok. Afhankelijk van het seizoen en de voedselbeschikbaarheid kan het grazen of bladeren, volgens onderzoek van de afdeling Natural Resources van de Universiteit van Wisconsin. Het neemt zelden water aangezien het een eerlijk deel van vochtigheid uit zijn dieet afleidt. De piekvoedingsuren van de pronghorn, volgens ARKive-initiatief, zijn rond zonsopgang en zonsondergang. Het kauwt ook en herkauwt tijdens het rusten om de spijsvertering te bevorderen.

Habitat en bereik

De Pronghorn wordt alleen gevonden in Noord-Amerika, in een reeks die zich uitstrekt van Zuid-Canada tot Noord-Mexico. In de VS woont de pronghorn in de staten Montana, Wyoming, Nevada, Utah, Nebraska, Colorado, Arizona, New Mexico, Noord- en Zuid-Dakota. Volgens het Red List-rapport van de Internationale Unie voor het Behoud van de Natuur (IUCN) 2008, is de pronghorn een soort van "minst zorg" bij bedreigde soorten. De huidige populatietrends zijn stabiel en de totale bevolking wordt geschat op ongeveer 700.000. De grootste bedreigingen zijn ten opzichte van de zeldzame Sonoran-pronghornsoort, vanwege menselijke activiteiten die resulteren in habitatfragmentatie, illegale jacht op hen (voornamelijk in Mexico) en de aanleg van infrastructuur op hun habitats.

Gedrag

Van nature is de pronghorn nerveus, en zelfs een klein beetje schrikbeweging zal het rondvliegen, zelfs bij het voeren. Het is ook een snel wezen en kan tot 60 mijl per uur klokken wanneer het achtervolgd wordt door roofdieren zoals coyotes of bobcats. De proghorn is de snelste dieren in Noord-Amerika, volgens Conserve Nature, met alleen de cheetah die sneller is dan het wereldwijd. De Pronghorn is ook een bekwame runner op lange afstanden en kan kilometers vliegen op de helft van de topsnelheid. De grote, uitstekende ogen van de pronghorn kunnen bewegingen tot op 4 mijl afstand visualiseren. Als het een roofdier ontdekt, werpt het zijn witte, vlekkerige, stijve haren op, een actie die andere pronghorns van potentieel gevaar waarschuwt.

weergave

Om een ​​partner aan te trekken voor reproductie, heeft een pronghorn geurklieren die feromonen afgeven. De klieren bevinden zich aan beide kanten van de kaak, of op de romp boven de staart, volgens Animal Diversity. Voor het paren benadert een man het vrouwtje van achteren en schudt zijn hoofd om de feromonen uit te stoten. Het mannetje kan ook beginnen te snuiven en piepen wanneer het een erectie krijgt en begint te paren. Soms, wanneer mannen vechten voor een vrouwelijke pronghorn, zijn de gevechten bruut en krijgt alleen de meest dominante de kans om te paren. Na het paren duurt de draagtijd gemiddeld 8 maanden en loopt het hele winterseizoen door. Vrouwtjes bevallen vervolgens in de lente, volgens NWF. Bij een geboorte kan een vrouwelijke pronghorn een tweeling baren. Een pronghorn in het wild kan 7 tot 10 jaar oud worden en in gevangenschap tot 11 jaar.