UNESCO-werelderfgoed In Bangladesh

Bangladesh, een natie op het Indiase subcontinent, met 166 miljoen inwoners, heeft twee belangrijke religieuze sites en een biodiversiteitsgebied dat door de UNESCO is geklasseerd als werelderfgoed. Twee toeristische bestemmingen, de ruïnes van de boeddhistische Vihara in Paharpur en de historische moskee stad Bagerhat zijn opgenomen als culturele werelderfgoedlocaties in Bangladesh. De Sundarbans is aangewezen als een natuurlijke werelderfgoedlocatie in het land.

Historische Moskee Stad Bagerhat

De moskeestad in Bargehat ligt op de plek waar de rivier de Brahmaputra en de Gangel samenkomen. Het werd ingeschreven als een Werelderfgoed in 1985. De stad werd gesticht door een in Turkije geboren Ulugh Khan Jahan in de 15e eeuw en werd gebouwd met behulp van bakstenen. Forbes categoriseert de stad als één van de vijftien verloren steden in de wereld. De stad is een toeristische bestemming en sommige van de voormalige gebouwen omvatten 360 moskeeën, mausolea, wegen, bruggen en andere openbare gebouwen die zijn opgetrokken uit gebakken bakstenen. De stad was echter in puin na de dood van de oprichter Ulukh Khan. Bagerhat Museum gelegen naast de zestig pijlers moskee bevat aardewerk en sierstenen. De muur in het westelijke deel van de negen koepel-moskee staat tegenover Mekka, een religieuze pelgrim die in het centrum van religie staat voor moslims.

Ruïnes van de boeddhistische Vihara in Paharpur

Dit Werelderfgoed, ingeschreven in 1985 door UNESCO, is gelegen in het zuidwesten van het land en werd gebouwd door Dharmapala Vikramshila tussen 770-810AD als klooster. Aan de basis zijn zestig stenen sculpturen die getuigen van het geloofssysteem van het hindoeïsme en het is het grootste boeddhistische klooster dat destijds werd gebouwd. Het heeft unieke kenmerken, zoals de buitenmuren versierd met decoratieve terracotta, beïnvloed door het hindoeïsme, jaïnisme en boeddhistische kunst. Het gebied valt onder de bescherming van de overheid en wordt beheerd door het plaatselijke kantoor. De afdeling archeologie houdt zich bezig met beheer en instandhoudingsaspecten. De ruïnes spelen een belangrijke culturele rol sinds de uit het gebied gerecupereerde beelden voortdurend herinneren aan de cultuur van de lokale bevolking. Het ontwerp werd beïnvloed door culturen tot aan Indonesië.

Sundarbans: The Abode Of The Royal Bengal Tigers

De Sundarbans is een mangrovebos, dat is ongeveer 140.000 hectare aan de delta van de Ganges en Meghna rivieren in de Baai van Bengalen. Het werd in 1987 ingeschreven als een UNESCO-werelderfgoed. Het heeft unieke kenmerken zoals wadden en getijdenwateren. De Sundarban ligt in het zuidwesten van Bangladesh en is internationaal erkend voor het hebben van mangroveflora en -fauna op zowel land als water. Het heeft ongeveer 260 verschillende soorten vogels, Bengaalse tijger; de enige familie van katten die bijna instinct is, en de beroemde Indiase python.

De Sunderbans-soorten trekken toeristen over de hele wereld aan. Ze komen voor wetenschappelijk onderzoek en observeren de diverse soorten planten en dieren. Conservatie-inspanningen worden uitgevoerd om de Sundarbans te beschermen tegen illegale jacht en andere menselijke activiteiten zoals landbouw. De regering heeft een wet aangenomen om het ecosysteem te beschermen en de biodiversiteit te behouden. Hoewel de toerismesector wordt beïnvloed door onbegaanbare wegen, zijn verschillende maatregelen, waaronder investeringen in infrastructuur, aan de gang. Hoewel er beschermingsinspanningen zijn, maakt de topografie van de regio en het vijandige terrein en de internationale grens het moeilijk om stroperij en houtsnijden van de mangrovebomen te controleren en te beheersen. Het Sundarban Tiger Reserve wordt ook geconfronteerd met tal van uitdagingen bij het beheer van zwervende Tijgers en meldingen van conflicten tussen mensen en tijgers komen vaak voor.

UNESCO-werelderfgoed In Bangladesh

UNESCO-werelderfgoed in BangladeshJaar van inschrijving; Type
Historische moskeestad Bagerhat

1985; Cultureel
Ruïnes van de boeddhistische Vihara in Paharpur

1985; Cultureel
Sundarbans1997; natuurlijk