Wat is anarchisme?

Het woord 'anarchisme' bestaat uit het woord 'anarchie' met het achtervoegsel 'isme'. Het woord 'anarchie' is afgeleid van 'anarchos', een Grieks woord dat 'zonder autoriteit' betekent, een politieke filosofie die pleit voor zelfbesturende samenlevingen gebaseerd op vrijwillige instellingen. Vaak aangeduid als statenloze samenlevingen, is het anarchisme negatief ten opzichte van het idee van de staat en houdt het het onnodig, ongewenst en schadelijk.

In een staat staat de oppositie centraal. In het anarchisme betekent dit echter een hiërarchische organisatie of tegengestelde autoriteit in het voeren van menselijke relaties. Het anarchisme ontwikkelde zich in het westen voordat het zich verspreidde in het begin van de 20e eeuw.

Meestal wordt anarchie beschouwd als een extreem-linkse ideologie met veel van de anarchistische economie en juridische filosofie die ingaan tegen autoritaire interpretaties van het communisme of de participerende economie. In plaats van een vast lichaam van doctrine te bieden vanuit een bepaalde visie, stroomt en stroomt het anarchisme als een filosofie.

Soorten anarchisme

Er bestaan verschillende onderling afhankelijke typen en tradities van het anarchisme. De school van gedachten kan verschillen en ondersteunt alles van collectivisme tot individualisme. Stammen van anarchisme zijn vaak verdeeld in de categorieën van individualistisch anarchisme of sociaal anarchisme. Beide stromingen hebben een verschillende oorsprong. Het individualistische anarchisme legt de nadruk op negatieve vrijheid. In dit geval verzet een individualistische anarchist zich tegen de staat of sociale controle over een individu, terwijl een sociale anarchist gelooft in het tegenovergestelde, dat om zijn volledige potentieel te bereiken, hij de maatschappij nodig heeft om aan zijn behoeften te voldoen. Dit wordt positieve vrijheid genoemd.

Andere typen anarchisme komen in chronologische en theoretische zin. Er zijn er die door de 19e eeuw zijn gemaakt en degenen die na zijn gekomen. De eerste zijn klassieke anarchistische stromingen, terwijl de laatste post-klassieke scholen zijn. Buiten deze facties is er filosofisch anarchisme. Dit is een anarchistische school van denken die een theoretische positie belichaamt dat de staat geen morele legitimiteit heeft als hij de imperatief van de revolutie niet accepteert om ervan af te komen.

Pionierssocialistische en Franse politieke schrijver Pierre-Joseph Proudhon was de eerste persoon die zichzelf willens en wetens anarchist noemde. Hij argumenteerde in zijn controversiële Qu'est-ce que la propriete (wat eigendom is) dat echte wetten van de samenleving niets met gezag te maken hadden. Hij voorzag de opkomst van de natuurlijke sociale orde en de uiteindelijke ontbinding van het gezag. Proudhon maakte onderscheid tussen ideale politieke mogelijkheden en praktisch bestuur.

Wederzijds anarchisme is bang voor wederkerigheid, federatie, vrijwillig contract, vrije associatie en krediet- en valutahervorming. Collectivisme anarchisme, aan de andere kant, verwijst naar revolutionaire socialisme. Collectivistische anarchisten pleiten voor collectief eigendom en verzetten zich tegen alle privé-eigendom van productiemiddelen. Anarcho-communisme is een theorie waarbij geld, markten, staat en privébezit worden afgeschaft, hoewel respect voor persoonlijk bezit nog steeds wordt behouden. In plaats daarvan is er een gemeenschappelijk eigendom van de productiemiddelen, vrijwillige associatie, en hun consumptie is gebaseerd op het principe "Van ieder naar vermogen", naar elk volgens zijn behoefte. "Individualistisch anarchisme heeft verschillende tradities binnen zichzelf, maar allemaal benadrukken een individu en zijn wil ten opzichte van elke andere externe determinant.

Groen anarchisme (ook wel eco-anarchisme genoemd) legt de nadruk op milieukwesties, anarcha-feminisme combineert anarchisme met feminisme als kijk op patriarchaat als een manifestatie van onvrijwillige dwang, anarcho-pacifisme verwerpt geweld in de strijd voor sociale verandering en de leer van een bepaalde religie inspireert religieus anarchisme.