Wat is de Kakapo-vogel?
De kritisch bedreigde Kakapo
De kakapos zijn een soort van grote, loopvogels, nachtelijke papegaaien gevonden in Nieuw-Zeeland. Ze hebben een buitengewone uitstraling, compleet met een uilachtig gezicht, een eendachtige loop en een pinguïnachtige houding. Deze vogels wegen ongeveer 6 kilo wanneer ze volwassen zijn en hebben een bemost groen tot geel gekleurd verenkleed, met afgeronde staarten en gele snavels. De Kakapos zijn de enige bekende papegaaien met een polygynisch leksveredelingssysteem, waarbij mannetjes meerdere partners kunnen hebben en vrouwtjes in groepen mannetjes gaan om een partner te vinden. Ze hebben zichtbaar seksueel dimorfisme waarin de mannetjes groter zijn. Kakapos-mannen nemen niet deel aan de ouderlijke zorg voor jongeren.
De snel verdwijnende Kakapos
De Kakapos zijn endemisch voor Nieuw-Zeeland en hoewel ze vroeger wijd verspreid waren over vele van de eilanden van het land en in een grote verscheidenheid aan habitats, is hun aanwezigheid momenteel beperkt tot alleen de beboste habitats van de kabeljauw-, Maud- en Little Barrier-eilanden van Nieuw Zeeland. De vogels waren in 1930 verdwenen uit het Noordereiland en in de jaren 80 uit Fiordland. Hoewel er nog maar weinig overgebleven populaties op het Zuidereiland en op het eiland Stewart verbleven, dwongen de aanwezigheid van roofdieren van deze vogels op deze eilanden natuurbeschermers om de meeste vogels naar de kabeljauw-, Maud- en Little Barrier-eilanden te verplaatsen. De vogels worden momenteel vermeld in de categorie "kritisch bedreigd" van de Internationale Unie voor het behoud van de rode lijst van bedreigde diersoorten. Vanaf 2014 waren er volgens de berichten van het Kakapo Recovery-programma slechts 123 vogels in Nieuw-Zeeland overgebleven.
Wat doodt de Kakapos?
De kakapos zijn van nature geëvolueerd om te overleven op oceanische eilanden zonder roofdieren en een overvloed aan voedsel. Hun flightlessness en reusachtige grootte bewijst dit feit waar te zijn. Het ontwerp van de natuur werd echter het ongeluk van de kakapo toen de mens arriveerde op het land van de kakapo. De Maori's, migranten uit Polynesië, brachten zichzelf en hun dieren naar Nieuw-Zeeland en deze begonnen al snel het leven te eisen van grote aantallen kakapos. Wat erger is, de aangename en krachtige geur van de kakapo, waarvan wordt gezegd dat het een muffe natuurlijke geur is, geeft gemakkelijk hun locaties weg. Wetenschappers zijn van mening dat, omdat de vogels zelf een sterk reukvermogen hebben, hun sterke lichaamsgeur hen misschien in staat stelt zich sociaal te binden door de geur als een chemosignaal te gebruiken. De jacht op de vogel, verder geholpen door de flightlessness en de gewoonte van de kakapo om te bevriezen wanneer bedreigd, werd zo extreem gemakkelijk. Niet alleen jaagden de Maori's uitgebreid op de vogels op hun vlees, huid en veren, maar de geïntroduceerde dieren die door de Maori's naar de eilanden werden gebracht, zoals hun honden en Polynesische ratten, hebben ook de kakapopopulaties verder gedecimeerd. Ratten bijvoorbeeld, primeerden vooral op kakapo-eieren en kuikens, terwijl honden zelf op volwassen vogels jaagden. De komst van Europeanen naar Nieuw-Zeeland bezegelde het noodlot van de vogels verder, omdat deze nieuwkomers enorme hoeveelheden natuurlijke kakapo-habitats begonnen op te ruimen en ook nog meer roofdieren introduceerden in de vorm van huiskatten, hermats en zwarte ratten uit Europa. Omdat de kennis van deze vreemde vogel zich wereldwijd verspreidde, hebben veel verzamelaars deze vogels gevangen genomen of gedood en meegenomen in musea, dierentuinen en persoonlijke collecties. De meeste van deze gevangen vogels waren niet in staat om deze nieuwe veranderde habitats te overleven en kwamen als gevolg daarvan om.
Wat wordt er gedaan om deze wezens te redden?
Het feit dat de zoet ruikende kakapo snel verdween, werd vrij laat gerealiseerd. Aan het einde van de 19e eeuw gaf de regering van Nieuw-Zeeland de opdracht om de kakapos te beschermen aan een toegewijde natuuronderzoeker, Richard Henry, die meer dan 200 van deze vogels naar het roofdiervrije Resolution Island verplaatste. Echter, stoats leerden al snel zwemmen naar het eiland, en ruimden hun kakapopopulatie op binnen een kwestie van slechts 6 jaar. In de jaren tachtig en negentig probeerden verschillende partijen Kakapo-transfers de kakapos opnieuw naar volledig roofdiervrije eilanden te verplaatsen. Momenteel wordt er veel moeite gedaan om deze vogels en hun nesten veilig te houden op deze beschermde eilanden, en om paringpatronen van kakapo te beheren en zelfs kunstmatige inseminatie te gebruiken om hogere vruchtbaarheidscijfers onder deze vogels te verzekeren om de populatie weer op te bouwen naar een veiliger niveau.
