Wat is het maoïsme?

Mao Zedong Thought, of eenvoudig Maoism, is de visie, het beleid, de ideologie en de politieke gedachten van Mao Zedong en zijn medewerkers in de Chinese Communistische Partij, die werden beoefend van rond 1920 tot de dood van Mao Zedong in 1976. Het vertegenwoordigt een revolutionaire kijk dat werd toegepast als leidende ideologie voor de Communistische Partij van China. Het is echter moeilijk om de inhoud en basiskenmerken van het maoïsme aan te wijzen in de context van de zich ontwikkelende koers van de Chinese communistische revolutie. Het grote verschil tussen Mao Zedong Thought en andere componenten van het marxisme is dat het boeren voorstander maakt van de belangrijkste revolutionairen in China, omdat ze beter geschikt zijn om een ​​revolutionaire klasse op te zetten in het land in vergelijking met de industriële arbeidersklasse.

De oorsprong van het maoïsme

De Chinese intellectuele traditie van de afgelopen eeuw kan worden gedefinieerd door het concept van iconoclasme en nationalisme. Aan het begin van de 20e eeuw werd een deel van de traditionele elites van de China, zoals landheren, steeds meer sceptisch over het confucianisme. Daarom schiepen ze een nieuw deel van de Chinese samenleving, wat het begin van een revolutie tegen de heren als een sociale klasse in het land aankondigde. In 1911 viel de laatste keizerlijke Chinese dynastie, wat leidde tot de definitieve mislukking van de confucianistische morele orde. Het confucianisme werd later synoniem met conservatisme, wat leidde tot het iconoclasme onder de Chinese intellectuelen in het begin van de 20e eeuw. Beeldenstorm werd tijdens de Nieuwe Cultuurbeweging van 1915 tot 1919 grondig verwoord. Het was gericht op het afschaffen van de oude tradities en culturen van het Chinese volk.

De Chinese intellectuele tradities werden ook gedomineerd door het radicale anti-imperialisme dat het ontwikkelde tot een felle nationalistische vurigheid die grote invloed had op de filosofie van Mao. In 1919 werd het Verdrag van Versailles ondertekend dat het overgedragen land aan de Duitsers in Shandong overdroeg aan de Japanners, maar liever terugkeerde naar de Chinezen. Het verdrag leidde tot een gewelddadig protest in Beijing, waardoor een samenleving die inactief en slapend was, politiek werd gewekt. Vóór de gewelddadige protesten in 1919 had de bolsjewistische revolutie van 1917 interesse gewekt bij de Chinese intellectuelen, maar een revolutie werd pas in 1919 als een haalbare optie beschouwd.

Wie was Mao Zedong?

Mao Zedong was een communistische revolutionair en de pionier van de Volksrepubliek China. Hij was de leider van de CPC vanaf het begin in 1949 tot hij stierf in 1976. Geboren uit een rijke familie in 1893, werd Mao een Chinese nationalist van jongs af aan, beïnvloed door Xinhai Revolution 1911 en de beroemde Vierde Revolutie van mei in 1919. Hij werd het oprichtende lid van de Communistische Partij van China tijdens zijn werk aan de Universiteit van Peking en leidde de Autumn Harvest Uprising in 1927. Op 1 oktober 1949 riep hij de oprichting van de Volksrepubliek China. Daarna verstevigde hij zijn controle over het land door landhervormingen, de overwinning in de Koreaanse oorlog en campagne tegen landheren die hij als antirevolutionair beschouwde. Mao werd beschouwd als een controversiële figuur en een van de belangrijkste mensen in de moderne geschiedenis. Hij wordt gecrediteerd voor het aansturen van imperialisme uit China en het moderniseren van het land. Hij stierf in 1976 op 82-jarige leeftijd.

De componenten van het maoïsme

Maoïsme werd gedefinieerd door verschillende functies, ideologieën, strategieën en beleidsmaatregelen, rekening houdend met de veranderende eis van de Chinese revolutie. Aan de top van de componenten stond de theorie van de Nieuwe Democratie die eind jaren veertig populair werd onder de revolutionairen in China. De theorie stelde dat het socialisme alleen kon worden bereikt door middel van populaire, democratische en anti-imperialistische bewegingen met de communisten de leiding.

Het andere belangrijke onderdeel van het maoïsme was wat Mao 'People's War' noemde. Hij geloofde dat de revolutionaire strijd van de meerderheid tegen de uitbuitende klasse alleen kon worden gedragen door opstand en guerrillaoorlogvoering. De massalijn, een andere belangrijke theorie van het maoïsme, stelde dat de partij en de mensen nooit gescheiden mogen zijn, hetzij door beleid of door revolutie. Wil een revolutie succesvol zijn, dan moeten de massa's erbij betrokken zijn.

Het maoïsme richtte zich ook op agrarisch in plaats van op het conventionele marxisme dat zich richtte op industriële stedelijke krachten. Maoïstische partijen richten zich op het agrarische platteland en hebben ook de nadruk gelegd op de ontwikkeling van stedelijke en landelijke gebieden in overeenstemming met de economische activiteiten van het land.

Het lot van het maoïsme voorbij Mao

Na de dood van Mao werden socialistische markthervormingen geïnitieerd door Deng Xiaoping, wat leidde tot radicale veranderingen in Mao's ideologieën in China. Deng vond dat het overheidsbeleid beoordeeld moest worden op hun praktische consequenties. Hij was ook in staat om Mao te scheiden van zijn idee van het maoïsme dat als een heilige daad werd beschouwd, waardoor de rol van ideologie effectief werd verminderd. De grondwet van China is herzien om de ideeën van Deng over het maoïsme te promoten, leidend tot een waarneming binnen en buiten China dat het land het maoïsme heeft verlaten. Internationaal was de maoïstische beweging verdeeld in drie groepen na een machtsstrijd na de dood van Mao.

De internationale effecten van het maoïsme

Het maoïsme heeft een grote impact, niet alleen in China, maar ook in de buurlanden en buiten het Aziatische continent. In Afghanistan werd in 1965 een maoïstische organisatie opgericht die bekend staat als de Progressive Youth Organization. Ze pleitte voor de omverwerping van hun regime door middel van 'People's War'. In Bangladesh speelde een maoïstische partij, gesticht in 1968, een sleutelrol in de bevrijding van het land. worstelen. In Portugal was het Maoïsme actief in de jaren 1970, vooral tijdens de Anjerrevolutie. De Communistische Partij van de Portugese arbeiders stond centraal in de revolutie die leidde tot de val van de fascistische regering. Andere landen die zijn beïnvloed door het maoïsme zijn België, Iran, Ecuador en Turkije.

Kritiek op het maoïsme

Maoïsme is niet langer populair binnen de CPC, vooral na de door Deng geïnitieerde hervormingen van 1978. Het werd beschouwd als schadelijk voor de verschillende massabewegingen die gebruikelijk waren tijdens het bewind van Mao. Deng suggereerde dat het revolutionaire aspect van het maoïsme gescheiden moest worden van de bestuurszijde vanwege de gevaren van de revolutie. Enver Hoxha debatteerde dat de theorie van de "Nieuwe Democratie" de klassenstrijd stopte, terwijl de theorie van "drie werelden" antirevolutionair was. Mao werd ook beschuldigd te vertrekken van het leninisme, aangezien hij zelden belangstelling toonde voor de stedelijke arbeidersklasse en de rol van de Communistische Partij. Sommige geleerden hebben het maoïsme gezien als een poging om het socialisme te combineren met het confucianisme.