10 Slechtste landen voor het verhogen van graangewassen

De wereldbevolking groeit gestaag, net als de vraag naar voedsel en andere consumptieve goederen. Ondanks verschillende inspanningen, in vele delen van de wereld, is de oogst van eetbare voedselgewassen, inclusief granen, nog steeds extreem laag. Kortom, er zijn een aantal landen waar de graanopbrengst niet in de buurt komt van de marktvraag. Laten we eens kijken naar de landen die de laagste graanopbrengsten per hectare produceren en de factoren die hen beperken in het verhogen van hun totale opbrengst.

Factoren die invloed hebben op graangewas gewasopbrengst

Veel landen over de hele wereld hebben te kampen met lage opbrengsten aan graangewassen vanwege de ontoereikende beschikbaarheid van land voor de teelt. Gelegen aan de noordwestkust van Afrika, is Kaapverdië zo'n land. De vulkanische archipel produceert de laagste graanopbrengst in de wereld. Het land ervaart ook een gemiddelde jaarlijkse neerslag van 261 mm die de opbrengst van graangewassen verder beïnvloedt. Cyprus, een Europees land in de oostelijke Middellandse Zee, deelt hetzelfde lot. Het produceert 280 kilogram graanoogst per hectare als gevolg van beperkte regenval en gebrek aan water voor irrigatie van gewassen. Botswana, een Afrikaans geheel door land omgeven land, heeft ook weinig akkerland (0, 7% van het landoppervlak) omdat het lijdt onder een grillig regenpatroon. Een onbeschikbaarheid van voldoende akkerland en water voor de teelt van gewassen heeft invloed op de graanopbrengst in andere landen zoals Namibië in Zuidwest-Afrika en Niger in West-Afrika, waarvan de laatste ook te lijden hebben onder hoge temperaturen en verouderde landbouwmethoden. Sommige landen ervaren een lage graanopbrengst, niet omdat ze niet over voldoende bouwland beschikken, maar omdat boeren het beschikbare bouwland niet op de juiste manier gebruiken. Dit feit geldt voor Eritrea, een Oost-Afrikaans land. In Eritrea is de graanopbrengst slechts 626 kilogram per hectare, ondanks de beschikbaarheid van overvloedige waterbronnen en vruchtbare grond. Hetzelfde geldt voor Sao Tomé en Principe, een Afrikaans eilandland waar boeren meer dan 50% van het akkerland gebruiken voor cacaoplantage, en dat van Vanuatu, een eiland in de Stille Oceaan waar boeren maar een klein deel van het akkerland gebruiken voor landbouwdoeleinden. . Afrikaanse landen zoals Soedan en Mozambique ervaren echter enkele unieke problemen. In Soedan is handmatige landvoorbereiding een grote belemmering. Burgeroorlogen en beperkte toegang tot landbouwinputs zoals tractoren en meststoffen zijn van invloed op de graanopbrengst in Mozambique

Hoog potentieel voor het verbeteren van de oogst van graanproducten

Het is dus gemakkelijk om te concluderen dat er een enorm potentieel bestaat om de graanoogstopbrengst in de bovengenoemde landen te verbeteren door de nadruk te leggen op een juist gebruik van de beschikbare cultuurgrond en het gebruik van verbeterde landbouwtechnieken. Sommige hiervan zijn de toepassing van minerale meststoffen, het planten van peulvruchtgewassen voor het fixeren van stikstof in de grond en het oogsten van regenwater om het probleem van onvoldoende regenval te bestrijden. Het is ook van essentieel belang om gemakkelijke toegang te bieden tot tractoren en andere essentiële landbouwproducten voor de boeren.

Landen die de laagste graanoogst produceren, opbrengst per hectare

Rang	land	Kilogram graangewassen per hectare
1	Kaapverdië	36 kilogram
2	Cyprus	280 kilogram
3	Botswana	398 kilogram
4	Namibië	421 kilogram
5	Niger	436 kilogram
6	Sao Tomé en Principe	471 kilogram
7	Eritrea	626 kilogram
8	Vanuatu	662 kilogram
9	Soedan	683 kilogram
10	Mozambique	703 kilogram