Landen met een tekort aan verpleging

Verpleegkundigen en verloskundigen zijn cruciale componenten voor gezondheidszorg en toegang. In veel regio's over de hele wereld, met name op het platteland, zijn verpleegkundigen en verloskundigen de enige beschikbare zorgaanbieders. De diensten van artsen zijn vaak duurder en zijn vooral geconcentreerd in stedelijke gebieden. Zonder verpleegkundigen en vroedvrouwen zou de strijd tegen overdraagbare en door vaccin te voorkomen ziekten zoals mazelen, tuberculose, malaria en HIV / AIDS minder succesvol zijn. Deze professionals bieden vroege screening, preventie en behandeling van mensen die anders geen toegang zouden hebben tot gezondheidszorg. Hun bijdrage tot een betere volksgezondheid wereldwijd eindigt niet met de ziekte. Ze dragen ook bij aan de verbetering van de gezondheid van moeders en pasgeborenen.

Toegang tot verpleegkundigen en vroedvrouwen

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft altijd het belang van verpleegkundigen en vroedvrouwen benadrukt als middel om de gezondheidsdoelstellingen van de gemeenschap te bereiken. De organisatie is strategisch toegewijd aan het leveren van cultureel gevoelige en goed opgeleide verpleegkundigen en vroedvrouwen aan personeelsklinieken overal, met name in gebieden met lage inkomens, omdat hun opname in het personeel effectief is gebleken in preventie- en behandelingsdiensten. Verbeteringen in toegang tot gezondheidszorg, preventie en behandeling zijn nog steeds hard nodig in veel landen over de hele wereld; het gebrek aan verpleegkundigen en vroedvrouwen is een voor de hand liggende verklaring voor de slechte volksgezondheid. Sommige landen hebben niet eens één verpleegkundige of verloskundige per 1000 personen.

Volgens cijfers van de WHO zijn de landen met minder dan één verpleegkundige / verloskundige per 1.000 inwoners Somalië (0, 61), Madagaskar (1, 06), Bangladesh (2, 48), Niger (3, 1) en Afghanistan (3, 2).

Gevolgen voor het gezondheidszorgsysteem

Deze lage aantallen hebben een zeer ernstige implicatie voor het huidige gezondheidszorgsysteem op deze plaatsen. Het betekent dat deze landen waarschijnlijk niet de gezondheidsgerelateerde millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling zullen bereiken. Landen met een ontoereikende gezondheidswerker in verhouding tot de algemene bevolking zijn niet in staat om geschoolde zorg te bieden tijdens de geboorte en missen nood- en gespecialiseerde diensten voor pasgeborenen en kinderen. Dit heeft op zijn beurt een negatieve invloed op de sterfte door moeders en pasgeborenen. Wanneer vrouwen en kinderen het risico lopen, loopt het algehele welzijn van het land gevaar. Naties hebben regeringen nodig die zich inzetten om de gezondheid van de bevolking te verbeteren, die onderwijs en opleiding bieden aan verpleegkundigen en vroedvrouwen, en die overheidsbeleid bevorderen dat is toegespitst op toegang tot gezondheidszorg.