Wat betekenen de kleuren en symbolen van de vlag van de NAVO?
De vlag van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) bestaat uit een wit windroosymbool in een donkerblauw veld. De kompasroos heeft vier witte lijnen die afkomstig zijn van de vier windrichtingen. Deze vlag werd drie jaar na de ondertekening van het verdrag aangenomen en is sinds 1953 een identificerend symbool van de organisatie gebleven. De exacte oorsprong van het embleem is niet duidelijk, hoewel het basisontwerp wordt toegeschreven aan een lid van de internationale staf. De symbolen en kleuren van de vlag dragen politieke, regionale en culturele betekenissen.
Geschiedenis van de NAVO-vlag
Na de Tweede Wereldoorlog vormde de Sovjet-Unie een politieke bedreiging voor de westerse machten. Deze landen werden gedwongen om de moeilijke taak te beginnen om de heersende opvattingen tussen landen met verschillende politieke structuren, tradities en culturen te overwinnen. Ze wilden een defensieve alliantie creëren waarin de naties hun soevereiniteit zouden behouden. Het Noord-Atlantische Verdrag werd vervolgens ondertekend na uitgebreide diplomatieke beraadslagingen en overleg. De NAVO werd effectief gevormd in april 1949 door 12 landen. De zoektocht naar een vlagontwerp en een embleem voor gebruik in het hoofdkwartier begon drie jaar later.
De nieuw gevormde Werkgroep Informatiebeleid, na verschillende beraadslagingen, stelde aan de Noord-Atlantische Raad voor dat een vlag voor de organisatie noodzakelijk was. De raad keurde het voorstel goed en deelde hun wens uit om een vlag te hebben die zowel eenvoudig als opvallend was. De bedoeling van het adopteren van de vlag was om het vreedzame doel van het verdrag te benadrukken. In deze criteria werden meerdere voorstellen verworpen tot 14 oktober 1953, toen het huidige NAVO-embleem eindelijk werd goedgekeurd. Het besluit werd op 28 oktober aangekondigd door Hastings Ismay, de eerste secretaris-generaal van de NAVO. Tijdens de aankondiging ging Ismay in op de symboliek achter het geselecteerde ontwerp. De vlag werd voor het eerst gehesen op 9 november 1953, in Parijs tijdens de openingsceremonie van de Atlantic Exhibition.
Symbolische betekenis
Het marineblauwe veld vertegenwoordigt de Atlantische Oceaan, die de weg vrijmaakte voor de ondertekening van het verdrag. Het kompasroos met de vier lijnen die voortkomen uit de windstreken symboliseren de richting naar het pad van vrede; een doel dat de lidstaten nastreven. De culturele betekenis van de kleuren draait om het gedeelde verlangen om de vrede te bewaren, ook al hebben de lidstaten hun onderscheiden culturele verschillen. Bovendien, ongeacht de verschillende politieke systemen van de naties vertegenwoordigd in de organisatie, is de NAVO-vlag een herinnering aan een organisatie die is opgericht met het doel de politieke stabiliteit te handhaven.
kritieken
De NAVO-vlag trok kritiek op de aanneming ervan. Amerikaans congreslid John Travers Wood werd bijvoorbeeld aangehaald om het te veroordelen als een 'vreemde en vreemde doek'. Wood's opmerkingen werden gemaakt over een vermeend incident waarbij de NAVO-vlag werd gebruikt om de Amerikaanse vlag in Norfolk, Virginia te vervangen. Toch was de NAVO-vlag over het algemeen goed ontvangen in verschillende rechtsgebieden. De vlag en de windroos blijven centraal staan in de identiteit van de NAVO, ook al viert de organisatie haar 69e verjaardag in 2018.
