Welke landen hebben een kustlijn op de Barentszzee?
De Barentszzee is een watermassa met een oppervlakte van ongeveer 540.000 vierkante mijlen en is een relatief ondiepe zee met een gemiddelde diepte van ongeveer 750 voet. De Barentsz-zee is geclassificeerd als een marginale zee van de Noordelijke IJszee. Klimaatveranderingen hebben ertoe geleid dat de Barentszzee eigenschappen heeft die vergelijkbaar zijn met de Atlantische Oceaan. In het verleden werd de zee Murmanskoye Morye genoemd met betrekking tot de Noren die voornamelijk op zijn wateren voeren. De naam werd veel gebruikt, met name op kaarten zoals de 1595 kaart van het noordpoolgebied. De zee was een van de moeilijkste voor zeilers om over te steken, waardoor ze naar zowel 'The Devil's Jaw' als 'The Devil's Dance Floor' verwezen. De huidige naam van de zee werd gekozen om een van de beroemdste ontdekkingsreizigers uit Nederland, Willem Barentsz, te eren. De Barentszee is van groot historisch belang, voornamelijk als gevolg van de Tweede Wereldoorlog, die werd uitgevochten in de wateren tussen de Duitsers en de Britten. Twee landen hebben een kustlijn aan de Barentszzee; Noorwegen en Rusland.
De kustlijn van Noorwegen
De Barentszzee heeft een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van Noorwegen, omdat de vroege gemeenschappen op het water hebben gevaren en daarom de naam de Murmanzee hebben gegeven. In de moderne tijd is de Barentsz Zee van groot economisch belang voor de Noorse regering vanwege de olievelden in de regio. Een van de meest prominente velden is het Goliat-veld dat als eerste op het Noorse deel van het territorium werd ontdekt. De reserves op de locatie Goliat worden geschat op ongeveer 174 miljoen vaten. De site kreeg te maken met enkele uitdagingen die de productie vertraagden waarvan aanvankelijk werd verwacht dat ze in 2015 zou beginnen. De productie ging uiteindelijk een jaar later van start en deskundigen voorspellen dat dit nog bijna 15 jaar zal duren. Naast olie halen de Noren ook aardgas uit de Barentszee voornamelijk uit het Snøhvit-veld. De belangrijkste reden voor de bekendheid van het veld is dat het aardgasreserves heeft met een volume van ongeveer 193 miljard kubieke meter. Afgezien van aardgas, heeft het gebied lichte olie en aardgasvloeistoffen. De regering van Noorwegen ondersteunt ook onderzoek naar de Barentszee om het natuurlijke ecosysteem te behouden. Verschillende steden zijn gelegen in het Noorse deel van de Barentszee, en een van de belangrijkste is Vardø, waar in 2017 ongeveer 1.875 mensen woonden.
De kustlijn van Rusland
De totale kustlijn van Rusland beslaat een lengte van ongeveer 23.396 mijl en een deel daarvan is de kustlijn langs de Barentszee. Verschillende steden zijn gelegen in de Russische regio van de Barentszzee, met de meest prominente Murmansk, die in 2014 299.148 inwoners huisvestte. De stad heeft een lange geschiedenis die is gesticht in de periode van het Russische rijk. Behalve dat het een belangrijk historisch centrum is, is Moermansk ook een administratieve stad en een haven. Rusland verkrijgt enkele economische voordelen doordat het dicht bij de Barentszzee ligt, voornamelijk in de sectoren olie- en gasexploratie. Een van de belangrijkste aardgasvelden is het Shtokman-veld en ligt in de Russische regio van de Barentsz-zee. Het belang van het Shtokman-veld is dat het aardgasreserves heeft geschat op 130 biljoen kubieke voet. Afgezien van het aardgas, heeft het veld ook gascondensaatreserves die worden geschat op 37 miljoen ton. Een ander belangrijk project in de Russische regio van de Barentsz-zee is het Prirazlomnoye-veld.
Gezamenlijke visprojecten
Vanwege de unieke locatie van de Barentszzee, heeft het een grote populatie vissen. De regeringen van Noorwegen en Rusland werken samen om ervoor te zorgen dat de vissen in de Barentszzee op adequate wijze worden gebruikt zonder hun aantallen drastisch te verminderen. In 1976 stichtten de twee regeringen de gezamenlijke Noors-Russische visserijcommissie en het primaire doel van de organisatie was om het effect van de visserij op de vispopulatie in de Barentszzee te volgen. De organisatie voert ook andere functies uit, zoals het bepalen van het aantal vissen dat kan worden gevangen en het vergemakkelijken van het delen van relevante informatie tussen Noorwegen en Rusland. De organisatie stond voor verschillende uitdagingen die het moeilijk maakten om haar mandaat te vervullen.
Grensgeschil tussen Noorwegen en Rusland
De Russische en Noorse regeringen waren betrokken bij een geschil over de positie van hun respectieve grens in de zee. De kwestie tussen de twee naties dateert uit de 20e eeuw toen Finland Petsamo kreeg van de Russen als onderdeel van het Verdrag van Tartu. Het resultaat van het verdrag was dat Rusland en Noorwegen niet langer een gemeenschappelijke grens hadden. De Noorse en Finse regeringen waren het eens over de positie van de grens, maar Petsamo keerde al snel terug naar de Russische controle, wat een grenscontrole noodzakelijk maakte. De twee regeringen waren aanvankelijk het oneens over de grensmarkeringen die bij de Sovjets zouden worden gebruikt, waarbij het gebruik van houten markers werd begunstigd, terwijl de Noren het gebruik van Cairns prefereerden. De Noorse regering was aanvankelijk gekant tegen het idee vanwege de hoge kosten, maar werd vervolgens toegeeflijk omdat het de illegale grensovergangen aanzienlijk zou verminderen. Een ander groot geschil vond plaats nadat de Sovjetregering had voorgesteld om de locatie van de grens te verschuiven. De Noorse regering verwierp het eerste Sovjetvoorstel, omdat het hen zou verplichten om land op te geven dat van vitaal belang is voor waterkrachtprojecten. De twee landen hebben uiteindelijk een voorstel van de Noorse delegatie goedgekeurd.
Het geschil oplossen
De besprekingen begonnen in 1970 om de locatie van de maritieme grens te bepalen, maar werden geconfronteerd met enkele uitdagingen, zoals de arrestatie van Arne Treholt, een van de toonaangevende Noorse onderhandelaars. Uit onderzoeken bleek dat hij voor de Russen had gewerkt en dat de Noorse bevolking de deal waartoe hij had bijgedragen verwierp omdat ze hem als een verrader beschouwden. De twee landen bereikten uiteindelijk in 2010 een akkoord tijdens een bijeenkomst in Oslo, bijgewoond door de leiders van de respectieve regeringen. De overeenkomst was een compromis dat ervoor zorgde dat elke natie een vrijwel gelijk deel van het betwiste gebied kreeg.
